نوعی پرتودرمانی داخلی است که در آن منابع رادیواکتیو در داخل یا بسیار نزدیک تومور قرار می‌گیرند. دوزهای بالایی از اشعه را مستقیماً به ناحیه سرطانی می‌رساند و آسیب به بافت های سالم اطراف را به حداقل می‌رساند. دو نوع اصلی وجود دارد:
- براکی تراپی دائمی (میزان دوز پایین – LDR که تقریبا منسوخ شده است): دانه ها یا ایمپلنت های رادیواکتیو در داخل بدن باقی می‌مانند و به مرور زمان اشعه را به تدریج آزاد می‌کنند.
- براکی تراپی موقت (میزان دوز بالا – HDR): مواد رادیواکتیو به طور موقت در داخل بدن قرار می‌گیرند و پس از چند دقیقه یا چند ساعت خارج می‌شوند. هیچ گونه ضرری برای خود فرد یا اطرافیان پس از خارج شدن از اتاق درمان ندارد.
موارد استفاده براکی تراپی:
سرطان پروستات: یکی از رایج ترین کاربردها، به ویژه در کاشت دائمی بوده ولی درحال حاضر از روش موقت استفاده می‌شود.
سرطان دهانه رحم: اغلب برای سرطان های زنان استفاده می‌شود که در آن هدف گیری دقیق تشعشع مورد نیاز است.
سرطان سینه: اغلب بعد از لامپکتومی برای هدف قرار دادن محل برداشتن تومور استفاده می‌شود.
سرطان های سر و گردن: به درمان سرطان در این مناطق حساس کمک می‌کند و در عین حال ساختارهای مهم مجاور را حفظ می‌کند.
سرطان پوست: : به درمان سرطان در این مناطق حساس از نظر زیبایی کمک می‌کند و عوارض ساختارهای مجاور را کاهش می‌دهد.
سرطان مری و غیره: بسته به مورد در نقاط مختلف قابل استفاده است.
براکی تراپی به دلیل دقت، کاهش عوارض جانبی در مقایسه با پرتوهای خارجی ترجیح داده می‌شود و اغلب زمان درمان را کوتاه می‌کند.